ေအာင္ျမင္သူဆိုသည္မွာ

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ဆီလ္ဗီယာတို႔ဟာ သာမန္ စင္ကာပူ လူမ်ိဳးမိဘေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဂၽြန္နဲ႔ ပက္ဆုိတဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ အႀကိဳၿပိဳင္ပြဲေတြ အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ရဲ႕ ဘင္ခရာတီးဝိုင္း(စိန္႕ဂ်ိဳးဇက္ ေက်ာင္းတပ္ဖြဲ႕ တီးဝိုင္း) ဟာ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ဘင္ခရာတီးဝိုင္းၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ရတဲ႔အဆင့္အထိ ေရာက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ သူတို႔ရဲ႕တူရိယာေတြရယ္နဲ႕ လုိက္သြားၾကတာေပါ့။တျခားတီးဝိုင္းေတြအားလံုးလည္း အမ်ိဳး
သားအားကစားကြင္းႀကီးထဲမွာ စုေဝးၾကတယ္။ ခ်ီတက္တီးမႈတ္ျပဖို႔ တန္းစီေနၾကခ်ိန္မွာ တျခားမိဘေတြနဲ႔ ဆရာ။ ဆရာမေတြလည္း စိတ္ လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
သားတို႔ရဲ႕ တီးဝိုင္းကြင္းအလယ္မွာ ရပ္ေနေတာ့ တျခားေက်ာင္းတီးဝိုင္းေတြရဲ႕ ေရာင္စံုဝတ္စံုေတြၾကားထဲမွာ အျဖဴနဲ႕အစိမ္း ေျပာက္ ကေလးေလာက္ပဲ ျမင္ရတယ္။ တျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက တီးဝိုင္းက က်က်နန။ ဂုဏ္တယူယူနဲ႔ ခ်ီတက္လာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ လာ တဲ႔ ဒရမ္တီးတဲ႔သူကိုၾကည့္ရတာ သူ႕လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သူ႕တီးခ်က္နဲ႔ ကိုက္ေနလိုက္တာ။ သူ႕ရဲ႕တီးဝိုင္းကလည္း သူေခါင္းေဆာင္တဲ႔
ေနာက္ ကိုေျခတစ္လွမ္းမမွားဘဲ အခ်ိန္ကိုက္ ခ်ီတက္လိုက္ပါလာၾကတယ္။
ေနာက္တစ္ေက်ာင္းကလည္း ေရွ႕ေက်ာင္းကတီးဝိုင္းထက္မသာရင္ေတာင္ မညံ့ဘူး။ ေက်ာင္းရဲ႕ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္း သယ္လာၾက တယ္။ လႈပ္ရွားမႈ႕ကလည္းလွ၊ ဂီတသံကလည္း သြက္၊ ထံုးစံအတိုင္း ဒရမ္တီးတဲ႔သူရဲ႕ လွည့္လိုက္၊ ရမ္းလိုက္၊ ေကြ႕လိုက္၊ ပစ္လို္က္ နဲ႔ လုပ္ေနတဲ႔ လႈပ္ရွားမႈ႔ေတြဟာ လူေတြရႈမဝစရာေတြပါ။
သားတုိ႔အသင္း ထြက္လာေတာ့လဲ ပရိသတ္က ဝမ္းပန္းတသာ အားေပးၾကပါတယ္။ အခုအထိေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ တီးကြက္က လည္း တစ္ခ်က္မမွားဘူး။ အခုထိေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ တီးကြက္ကလည္း တစ္ခ်က္မမွားဘူး။ ေျခလဲတစ္လွမ္း မမွားဘူး။ လႈပ္ရွားမႈ႕ တိုင္းဟာ ကြက္တိပဲ။ တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္၊ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းနဲ႔ ဦးေဆာင္လာတယ္။ က်က္သေရရွိပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သားတို႔တီးဝိုင္းကို အားေပးတဲ႔ လက္ခုပ္သံေတြဟာ အက်ယ္ဆံုးနဲ႔ အၾကာဆံုးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဝမ္း သာလြန္းလို႔ “ငါတို႔ေတာ့ႏိုင္ၿပီကြ” ဆိုၿပီး ထခုန္မိေသးတယ္။ အေမလုပ္သူကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခြဲသားနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ သားတို႔အသင္းက ဆုမရပါဘူး။
ဆုရတဲ႔သူကို ေၾကညာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူဆုရတယ္ ဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ အဲဒီအသင္းက တန္းစီ ေနရာက ေရွ႕ကို ထြက္လာတယ္။ ဝမ္းသာၾက၊ ေပ်ာ္ၾကလြန္းလို႔ တန္းစီထားတာကိုဖ်က္ၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက၊ ေပြ႕ၾကဖက္ၾကနဲ႔၊ သူတို႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြကို လည္း ေလထဲလႊင့္ပစ္ၾကတယ္။ ခပ္ကဲကဲေကာင္ေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕တူရိယာေတြကိုေတာင္ လႊင့္ပစ္ၾကတယ္။
ရႈံးတဲ႔သူေတြ၊ ဆုမရတဲ႔သူေတြကေတာ့ ငိုၾကယိုၾက၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်ၾကနဲ႔ေပါ့။
သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငိုသလား၊ မငိုသလားဆိုတာကိုေတာ့ သိပ္ေဝးလြန္းလို႔ မျမင္ရပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူတို႔က တန္းစီမပ်က္ဘူး။ သူတ ကာေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဣေႃႏၵရရပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ဒရမ္ဆရာေျပာတဲ႔ စကားကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေနၾက တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူကေခါင္းေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားေနက် ေက်ာင္းသီခ်င္းကို တီးမႈတ္လိုက္ၾကတယ္။ ပရိတ္သတ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းၿငိမ္
က်သြားတယ္။ လူတစ္စူေလာက္ကပဲ တိတ္ၿပီးနားေထာင္ေနရာက အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။
ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္း ေျခတစ္လွမ္းမမွား၊ တီးလံုးတစ္ခ်က္မလြဲ၊ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈ႕ကို အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စံုေတြၾကားထဲမွာ ဖံုးအုပ္ ၿပီး ခ်ီတက္လာၾကတယ္။
ျပန္ဖို႕ဟန္ျပင္ေနၾကတဲ႔ ပရိတ္သတ္က မျပန္ႏိုင္ေသးဘဲ ကေလးေတြ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အရႈံးကို သတၱိရွိရွိရင္ဆိုင္ပံု၊ ၾကည့္မဆံုး၊ ရႈ႕ မဆံုး၊ ခ်ီးက်ဴးမဆံုး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အားလံုးဝိုင္းၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ ရႈံးနိပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္
မွာေတာင္မွ ဂုဏ္သိကၡာယူစရာ အခြင့္အလမ္း ရွိေနပါတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ အရႈံးကို ရဲရဲဝံဝံ ရင္ဆို္င္ရဲတဲ႔ ေက်ာင္းတီးဝိုင္းကို ခ်ီးက်ဴးထားတဲ႔ စာတစ္
ေစာင္ပါလာတယ္။ “ဘဝမွာ ဘယ္လိုေအာင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမလဲဆိုတာ အေရးႀကီးသလို ဘယ္လို အရႈံးကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ
လဲ ထပ္တူထပ္မွ် အေရးႀကီးပါတယ္” လို႔ေရးထားတယ္။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ....အရႈံးကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲဆိုတာက ပိုၿပီးေတာင္ အေရး
ႀကီးပါေသးတယ္။ ဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြက ေအာင္ျမင္မႈ႔ေတြထက္ ရႈံးနိမ့္မႈ႕ေတြနဲ႔ ပိုၿပီးရင္ဆိုင္ ေနၾကရတာမဟုတ္လား။

ခင္ေမာင္ခ်ိဳ(ေဘာဂေဗဒ) ဘာသာျပန္သည္..။