ဘဝ နဲ႔ အေလာသံုးဆယ္

ငွက္ကေလး ပ်ံသန္းသြားၿပီ.... ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ ရွိအံုးမွာပါ
အပင္ငယ္ေလး ၫိႈးႏြမ္းသြားတယ္..... ျပန္လည္စိမ္းလန္းဖို႕ ရွိလာမွာပါ
ဒါေပမယ့္... ငါတို႕ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြ ဘာလို႕မ်ား ျဖတ္သန္းၿပီးတာနဲ႕ တစ္ခါထပ္ၿပီး ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တာလဲ??
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ခိုးယူသြားတယ္ပဲထား.... ဘယ္သူမ်ားလဲ ?? ဘယ္မွာမ်ားဖြက္ထားခဲ႕သလဲ ??
သူတို႕ကိုယ္တုိင္ထြက္သြားၾကတယ္ပဲထား..... ခုဘယ္ေတြမ်ားေရာက္ေနၾကသလဲ??

ငါ့အတြက္ ေန႔ရက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေပးထားတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ ငါ့လက္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေလွ်ာ့ပါးလာေနၾကတယ္။ တိတ္တဆိတ္အတြင္းမွာပဲ ငါ့လက္ထဲမွာ ရက္ေပါင္း ၈၀၀၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းသြားၿပီးပါၿပီ။ အပ္ထိပ္က ေရစက္ကေလး ပင္လယ္ထဲ တစ္စက္ၿပီးတစ္စက္ က်ေနသလိုပါပဲ၊ ငါ့ေန႕ရက္ေတြလည္း အခ်ိန္ရဲ႕ စီးဆင္းမႈထဲ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ စီးဆင္းသြားၾကတယ္။ အသံမဲ႕၊ ပံုရိပ္မဲ႕။ ေခၽြးတဒီးဒီး၊ မ်က္ရည္ တလိမ့္လိမ့္... ငါ တားဆီးမထားေတာ့ပါဘူး။

သြားသူေတြလည္း သြားကုန္က်ပါၿပီ၊ ေရာက္လာသူေတြလည္း လာေနၾကဆဲ...။ ထြက္သြားျခင္းနဲ႕ ေရာက္ရွိလာျခင္းၾကား ဘာလို႕မ်ား“ေလာ” ေနၾကမလဲ။မနက္မိုးလင္း ငါႏိုးထတဲ႔အခ်ိန္ အခန္းထဲမွာ ေနေရာင္ေလးေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ျဖာဆင္းေနၾကတယ္။ ေနေရာင္ျခည္မွာလည္း ေျခေထာက္ပါတာပါပဲလား !!! တိတ္တဆိတ္ေလးနဲ႕ မသိမသာေလးေရြ႕လ်ားသြာေနၾကတယ္။

လက္ေဆးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာလည္း... အခ်ိန္ေတြလည္း ေရနဲ႔အတူ လက္ေဆးခြက္ေလးထဲမွာ ကုန္ဆံုးျဖတ္သန္းသြားၾကတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း ထမင္းပန္းကန္ေလးထဲ အခ်ိန္ေတြကလည္း လိုက္ပါကုန္ဆံုးသြားၾကတာပဲ။တိတ္တဆိတ္
ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္ေတြမွာလည္း တို႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းတစ္စံုရဲ႕ေရွ႕ကပဲ ျဖတ္သန္းသြားၾကေလရဲ႕။ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔ျဖတ္သန္း
မႈႏႈန္းက သိပ္ကိုျမန္ဆန္လြန္းလွတယ္ လို႔ခံစားလာရတယ္....။ လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ကာဆီးမႈ၊ ဖမ္းယူမႈေတြျပဳလုပ္ေနခိုက္၊ အဲဒီ ကာဆီး၊ဖမ္းယူမႈေတြလုပ္ေနတဲ႔လက္နားကပဲ ျဖတ္သန္းသြားၾကျပန္တယ္။ မိုးေမွာင္ခ်ိန္ ငါအိပ္ယာထဲ လဲေနခိုက္၊ ငါ့ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဆီကေန
ပဲ ပိုၿပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းသြားၾကတယ္။ ငါ့မ်က္ဝန္းတစ္စံု ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေနမင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခ်ိန္... ေအာ္ ေန႔တစ္ရက္ကကုန္
ဆံုးသြားခဲ႔ၿပီးျပန္ၿပီေပါ့။ ငါမြန္းက်ပ္မႈကို မ်ိဳသိပ္ထားတယ္.. သို႔ေပမယ့္ ေရာက္ရွိလာတဲ႔ ေန႔ရက္သစ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ကလည္း ထပ္၍ မြန္းက်ပ္မႈ ေတြကေနပဲ စတင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾကတယ္။

ပ်ံသန္းေနသလိုလ်င္ျမန္စြာကုန္ဆံုးေနတဲ႔ ေန႕ေတြထဲ၊ လူေတြအေျမာက္အမ်ားရွိေနတဲ႔ ကမၻာႀကီးေပၚ ငါဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္သလဲ ?? ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လြန္းဆန္တာနဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတာပါပဲ၊ ကေရာေသာပါး နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ရက္ေပါင္း ၈၀၀၀ ေက်ာ္ရဲ႕ အေလာသံုးဆယ္ၾကား.. ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လြန္းဆန္ခဲ႔တာအျပင္ ငါ့အတြက္ဘာမ်ား ထင္က်န္တာရွိအံုးမလဲ ?? ငါဟာ ကမၻာေပၚကို ဗလာတီးနဲ႔ ေရာက္ရိွလာခဲ႔တယ္၊ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပဲ ဗလာတီးနဲ႔ ျပန္သြားရအံုးမွာပဲထားပါအံုး... ဒါဟာတရားပါ့မလား ?? ငါဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီအတိုင္း အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ၿပီးသြားရမွာတဲ႔လဲ ........??

ေက်ာင္းမွာဖတ္ခဲ႔ရတဲ႔ စာေလးထဲကပါ... ဘာသာျပန္တာ အဆင္မေခ်ာရင္ သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကပါေနာ္..