ကိုေဗွး ရဲ႕ တစ္ဖက္သက္

ဒီတစ္ခါေတာ့ စာေရးဆရာ ကိုေဗွး ကိုယ္တိုင္ႀကံဳလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုကို ေျပာျပမွာပါ။

အျဖစ္ေလးကေတာ့ တစ္မနက္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေျမေအာက္ရထားထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ လူေတြက ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္ေနၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က သတင္းစာဖတ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အေတြးထဲမွာ ေမ်ာေန၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး နားေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းေလး တစ္ခုလို ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုပါ။

အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ရထားထဲကို လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ကေလးေတြ ဝင္ခ်လာတယ္။ ကေလးေတြက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႕ တက္ႂကြလႈပ္ရွားလြန္း
ေနတာမို႕ ရထားတြဲေလးထဲက ၿငိမ္သက္တဲ့ဥတုေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းကို ေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။

ဝင္လာတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဝင္ထုိင္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ေနတယ္။ သူ႕ပံုက အေျခအေနကို နည္းနည္းေလးမွ မရိပ္စားမိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ကေလးေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ၾကလို႕၊ ေတြ႕ကရာ ေလွ်ာက္ပစ္တဲ့ သူက ပစ္၊ တစ္ေယာက္ကဆို တြဲထဲက လူေတြ ဖတ္ေနတဲ့ သတင္းစာေတြကိုေတာင္ သြားဆြဲလားဆြဲနဲ႕။

ေတာ္ေတာ့္ကို မ်က္စိေနာက္စရာ ေကာင္းေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လူကေတာ့ သူ႕ကေလးေတြကို တစ္ခြန္းမွ ဟန္႕ေဖာ္မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ကသိကေအာက္ျဖစ္လာတယ္။ မျဖစ္ဘဲကို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကေလးေတြ သည္ေလာက္ ေသာင္းက်န္းေနတာကို ေနစိမ့္ၿပီး တစ္ခြန္းမွ ဟန္႕ေဖာ္မရတဲ့ သူ႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွကို နားမလည္တတ္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ တာဝန္မဲ့တဲ့ဖေအပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ေနမိတယ္။

တစ္တြဲလံုးက လူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သိသိသာသာကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ဘက္လွည့္ၿပီး ေျပာလုိက္ရေတာ့တယ္။

“သည္မယ္ေနာင္ႀကီး၊ ေနာက္ႀကီးရဲ႕ ကေလးေတြေၾကာင့္ ေဘးလူေတြ ေတာ္ေတာ့္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဗ်ာ။ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာပါဦးလားဗ်ာ”

အဲဒီလူလည္း မ်က္လံုးပြင့္လာၿပီး ကေလးေတြကို ေငးေနတယ္၊ သူၾကည့္ေနပံုက ရထားတြဲႀကီတစ္တြဲလံုးကို အခုမွ ျမင္ဖူးၿပီး သူ႕ကေလး ေတြကိုလည္း အခုမွ ျမင္ရသလိုမ်ိဳးႀကီးရယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေလးေလး ျပန္ေျပာတယ္။

“ဟုတ္သားပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြကို ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အခုပဲ ေဆးရံုက ျပန္လာတာဗ်။ ကေလးေတြရဲ႕အေမ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္ကပဲ ဆံုးသြားတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး၊ သူတို႕ေလးေတြလည္း ရုတ္တရက္ အမိမဲ့သြားတဲ့ အေနအထားကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမယ္မွန္း မသိတတ္ေသးေတာ့ ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ရင္း ျဖစ္ကုန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ” တဲ့။

စာဖတ္သူအေနနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ ဘယ္လိုခံစားလိုက္ရမယ္ဆိုတာကို မွန္းဆႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မူလျမင္ထားတဲ့ အျမင္ကေန ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အျမင္ေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ အေတြးလည္း ေျပာင္းသြားသလို၊ ခံစားခ်က္လည္း ေျပာင္းသြားတယ္၊ အမူအရာလည္း ေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမ်ာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနခဲ့တာေတြ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားတယ္။ သည္လူ႕ကို စာနာစိတ္နဲ႕ သနားတဲ့စိတ္က ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕ကိုအားေပးဖို႕ စိုင္ျပင္လုိက္မိတယ္။ အေျခအေနက ရုန္ခ်ည္းေျပာင္းသြားေတာ့တာပါပဲ။

ဒါေလးက စာေရးဆရာ ကိုေဗွး ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေလးတစ္ခုေပါ့။

“သူ႕ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ လက္ဖဝါး ၊ ကိုယ့္ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုး”
တစ္ခါတစ္ေလ တို႕ေတြ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေတြ မျမင္ၾကခင္ ကိုယ္မသိေသးတဲ့ သူ႕ဘက္အျခမ္းက ဘာေတြျဖစ္ေနလို႕မ်ားလဲ၊ ကိုယ္မေတြးမိလိုက္တဲ့ သူတစ္ဖက္သားရဲ႕ အေျခအေနက ကိုယ္ထင္တာထက္ကို ဆိုးရြားလြန္းေနတတ္တာကို သတိေလး ထား လိုက္ၾကရေအာင္။